पळा पळा... कोण पुढे पळे तो
काही राजकीय पक्षांचे वाचाळवीर, बहुतेक वृत्तपत्रांमध्ये आणि इलेक्ट्रॉनिक वृत्तवाहिन्यांमध्ये लागलेली वाचाळपणाची अहमहमिका हताशपणे पाहणं, हे सध्या महाराष्ट्राच्या जनतेच्या नशिबी लिहिलं आहे. बेलगाम वक्तव्यं करण्याची आणि या वक्तव्यांच्या आधारावर येनकेनप्रकारेण चर्चेत राहण्याची जणू त्यांच्यात स्पर्धा चालू आहे. ही चर्चा नकारात्मक दिशेने चालू ठेवून त्यायोगे समाजात अस्वस्थता निर्माण करणं हे यांचं सामूहिक काम झालं आहे. हे कमी म्हणून की काय, समाजमाध्यमांना हाताशी धरून ही विद्वेषाची आग अधिक वेगाने पसरवली जात आहे.
जनतेने दिलेला कौल धुडकावून लावत, सत्ता काबीज केल्यानंतर राज्य कारभार नीट करून जनतेचं मानस आपल्या दिशेला वळवून घेण्याचं शहाणपण दाखवणं तर दूरच, उलट जनतेला ज्या विषयांशी काही देणंघेणं नाही, अशा विषयांच्या आधारे चर्चेत राहणं हे फक्त आत्मघातकीच ठरू शकतं. केंद्र सरकारच्या जनहितकारक अशा विविध निर्णयांविरोधात पांढरं निशाण सातत्याने फडकवायला आणि येताजाता त्यांचा उपमर्द करायला मर्दमुकी लागत नाही. ती लागते ज्या राजाचं नाव घेऊन राजकीय पक्षाने वाटचाल सुरू केली, त्याचं जाणतेपण व्यवहारात उतरवायला. अर्थात, अभद्र आघाडी करताना जो पक्ष त्या आघाडीच्या नावात आपल्या नावाचा आग्रहही न धरण्याएवढा लाचार होतो, त्याच्याकडून ही अपेक्षा करणंही व्यर्थच आहे.
भाजपाचा आणि त्यातही मोदी-शहा जोडीचा दुस्वास हा एककलमी अजेंडा आणि त्यांच्या विरोधात मन मानेल तशा बातम्या पेरणं, अतिशय सवंगपणे चर्चा घडवून आणणं, त्या आपल्याला पाहिजे त्याच दिशेने चालवणं, आपल्याला हवे तेच निष्कर्ष प्रेक्षकांच्या माथी मारणं म्हणजे पत्रकारिता, अशी पत्रकारितेची एक नवी व्याख्या वृत्तवाहिन्यांच्या कर्तृत्वामुळे तयार होते आहे. लोकजागर आणि लोकप्रबोधन या मूळ हेतूला हरताळ फासणाऱ्या पत्रकारितेच्या या नव्या रूपामुळे सर्वसामान्यांच्या मनात या क्षेत्राविषयी अविश्वास, घृणा निर्माण होते आहे. विविध विचारधारांमधून आलेल्या, पत्रकारिता धर्माशी एकनिष्ठ राहून काम केलेल्या अनेक पत्रकारांच्या कामगिरीमुळे या क्षेत्राला जे वलय होतं, ते आजच्या या सनसनाटीत रमलेल्या, उठवळ आणि उथळ पत्रकारांमुळे लयाला जातं आहे. टीआरपी नामक कुठली तरी आभासी आणि जीवघेणी स्पर्धा एकमेकांच्यात लावून समाजस्वास्थ्याला चूड लावण्याचं काम ही मंडळी करत आहेत.
काल-परवा उदयाला आलेल्या सोशल मीडियाबद्दल तर काही न बोललेलंच बरं. आपल्यामुळे राज्यक्रांती होते, राजसत्ता उलथू शकते या भ्रमातून हा मीडिया बाहेर पडेल तो सुदिन! या माध्यमातून होते ती क्रांती नसते, तर तो क्रांतीचा आभास असतो आणि म्हणून तो अळवावरच्या पाण्याइतका अल्पजीवी असतो, हे काळाच्या ओघात सिध्द हंोऊनही त्याकडे दुर्लक्ष करत, समाजात फूट पाडण्याच्या कामात हे माध्यम महत्त्वाची भूमिका पार पाडत आहे.
एखादी गाडी जेव्हा तीव्रउताराला लागते, तेव्हा आतल्या चक्रधारीकडे ब्रेक लावायचं कौशल्य नसेल, तर घसरण ठरलेली आणि आतल्या सर्वांसह गाडीचा कपाळमोक्ष ठरलेला असतो. ताळतंत्र गमावलेले राजकारणी, सारासार विवेक खुंटीला टांगलेली प्रसारमाध्यमं आणि अंगभूत ताकदीचा गैरवापर करणारी समाजमाध्यमं... एकमेकांना मागे सारत, अधोगतीच्या घसरणीवरून वेगाने पुढे चालली आहेत.