एक शून्य उद्धवराव!

सामान्यपणे वार्षिक आठवण किंवा सोहळा हा एखाद्या चांगल्या घटनेचा केला जातो. मात्र काही वाईट घटनासुद्धा असतात. त्यांचे व्रण कायमस्वरूपी राहतात आणि तो दिवस, ती वेळ विसरू म्हटले तरी विसरता येत नाही. शिवसेनेचे कार्याध्यक्ष उद्धव ठाकरे यांनी महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री म्हणून शपथ घेतली, तो दिवस त्याच वर्गात मोडण्यासारखा आहे. निवडणूक निकालानंतर भाजपाला एकहाती बहुमत मिळत नाही, हे पाहून उद्धवरावांची मती फिरली आणि त्यांनी आढेवेढे घ्यायला सुरुवात केली. सुरुवातीला एखाद्या शिवसैनिकाला मुख्यमंत्री करण्याचा अभिनिवेश ठाकरे यांनी बाळगला होता. त्यासाठी स्वतःच्या वडिलांना दिलेल्या वचनाचा हवाला त्यांनी दिला. मग त्यांच्याच बालबच्च्यांनी केलेल्या हाकाटीला प्रतिसाद देत, ‘अगं अगं म्हशी, मला कुठं नेशी’ या भावनेने ते सत्तेच्या सोपानापर्यंत पोहोचले. त्याच दरम्यान माजी मुख्यमंत्री देवेंद्र फडणवीस आणि माजी उपमुख्यमंत्री अजित पवार यांनी टाकलेल्या डावामुळे इकडे शिवसेनेच्या तंबूत बसलेल्यांची घालमेल चालली होती. परंतु न्यायालयाने तोंडी मतदान घेण्याचा आदेश दिल्यामुळे ते सरकार औटघटकेचे ठरले आणि ठाकरेंचे घोडे सत्तेच्या गंगेत न्हाले.

 

 

अखेर एकदाचे उद्धव ठाकरे मुख्यमंत्रिपदाच्या खुर्चीवर आरूढ झाले. नाही म्हणायला राष्ट्रवादी काँग्रेस नावाचा एक बेभरवशाचा आणि काँग्रेस नावाचा अर्धमेला भागीदार जोडीला असला, तरी मुख्यमंत्रिपद तर मिळाले होते. एरवी काँग्रेसच्या काळात गुरगुरण्याची आणि भाजपाशी युतीच्या काळात कुरकुर करण्याची भूमिका मनोभावे पार पाडणाऱ्या शिवसेनेला खरे म्हणजे ही सुवर्णसंधी होती. आपल्या कर्तृत्वाचे झेंडे रोवण्याचा मार्ग शिवसेनेसाठी मोकळा झाला होता. त्यामुळे इतकी वर्षे 'आम्ही यंव करू, आम्ही त्यंव करू' अशा डरकाळ्या फोडणाऱ्या शिवसेनेला आपला वारू चौखूर सोडायला काहीच हरकत नव्हती. मुंबई महापालिकेत तीन दशके सत्ता राबवूनही जी कर्तृत्वाची शिखरे गाठता आली नाहीत, ती शिखरे सर करण्याची 'तीच ती वेळ' आली होती.