Enter your Email Address to subscribe to our newsletters
केवळ मुस्लिमेतर अल्पसंख्याकांचाच (म्हणजे हिंदू, बौद्ध, ख्रिश्चन) छळ होतोय असे नाही तर मुसलमानांतील अहमदिया व शियांवरही आता हिंसक हल्ले होत आहेत.
ब्रिटिशांनी चित्तगावला ’प्रतिबंधित क्षेत्र’ म्हणून घोषित केले होते. तेथे बौद्ध बहुसंख्य होते. 1963ला पाकिस्तानच्या घटनेत बदल करून चित्तगावचा ’प्रतिबंधित क्षेत्राचा’ दर्जा काढून टाकण्यात आला. बांगलादेशनिर्मितीनंतर चित्तगांवमधील बौद्धांच्या स्थितीत कुठलाही बदल झाला नाही. नुसता एक अत्याचारी जाऊन दुसरा अत्याचारी आला इतकाच काय तो बदल. या वेळी बांगलादेश सैन्य व मुजीब यांच्या अवामी लीगच्या ’रक्षा बाहिनी’ या सशस्त्र दलाने जुम्मा बौद्धांवर अत्याचार सुरू केले.
2010 मधील अहवालात कागदपत्रासह नमूद केले आहे की, हिंदू व पारंपरिक अल्पसंख्याकांवरील दडपशाहीमध्ये सत्ताधारी पक्ष अवामी लीगमधील सदस्य सहभागी होते.
शेख मुजीब उर्-रहमान हे बांगलादेशचे पहिले पंतप्रधान. मुजीब आपल्या तरुणपणी मुस्लीम लीगचे कट्टर समर्थक होते. बांगलादेश निर्मितीत ज्या देशाने त्यांची बाजू घेतली, त्यांना साहाय्य केले, निर्वासितांचा लोंढा स्वीकारला, युद्ध केले त्या भारतापासून मुजीबांनी कालांतराने फारकत घेण्यास सुरुवात करून ज्या देशाने त्यांना व त्यांच्या प्रांताला अन्यायी वागणूक दिली;
बांगलादेशातील हिंदूंचे अस्तित्व धोक्यात येताना दिसते आहे. आज बांगलादेशातील हिंदूंविरोधी हिंसाचाराचा इतिहास सोडून दिला, तरी वर्तमानात घडणार्या हिंदूंच्या कत्तलींकडे वा हिंदूंविरोधी हिंसाचाराकडे दुर्लक्ष कसे करता येईल? या कत्तली बांगलादेशचा अंतर्गत मामला आहे, असे म्हणून जगभरातील हिंदूंनी त्याकडे दुर्लक्ष करावे का? जागृत हिंदू समाज असे दुर्लक्ष करू शकेल का? हे आज कळीचे मुद्दे आहेत. धर्मनिरपेक्षतेच्या आवरणाखाली बांगलादेशात मागील पन्नास वर्षे सातत्याने हिंदूंची कत्तल सुरू आहे.
ईव्हीएम ही मतदान यंत्रणा निर्दोष असल्याचे वारंवार सिद्ध झालेले असतानाही त्याच्या नावाने घातल्या गेलेल्या या गोंधळामुळे मविआची उरलीसुरली पतही मातीत मिळाली आहे. मात्र अद्यापही हे समजून घेण्याच्या, पराभवातून शिकण्याच्या- शहाणे होण्याच्यामनःस्थितीत मविआचे नेते नाहीत. सभागृहात विरोधी पक्षनेता निवडला जाण्याएवढे संख्याबळ यापैकी एकाकडेही नाही. याचे त्यांना गांभीर्य नसले तरी, ’विरोधी पक्षाच्या आमदारांची संख्या कितीही असली तरी आम्ही त्यांना गांभीर्याने घेऊ,’ असे आश्वासन देत मुख्यमंत्री देवेंद्र फडणवीस यांनी राजकीय प्
भारतातील प्रजनन दर कमी होत आहे आणि हा एक चिंतेचा विषय आहे. जागतिक आरोग्य संघटनेच्या एका अहवालाच्या संदर्भाने आपला मुद्दा स्पष्ट करताना सरसंघचालक मोहनजी भागवत यांच्या विधानाचा विपर्यास केला गेला. लोकसंख्येचा असमतोल आणि शेजारील देशांचे हिंदूविरोधी धोरण याचाही गांभीर्याने विचार यात होता. सरसंघचालकांच्या या वक्तव्यावर जी टीका झाली ती मुख्यतः मुस्लीम नेत्यांनी केली किंवा आप पार्टीच्या नेत्यांनी केली. त्यांच्या या टीकाटिप्पणीला खूप गंभीरतेने घेण्याची आवश्यकता वाटत नाही, कारण त्यात काहीच तथ्य नव्हते.
परमेश्वर अत्यंत दयाळू असल्याने तो भक्ताचे पूर्वायुष्य पाहात नाही. भक्ताची भक्ती, प्रेम, शरणागत अवस्था पाहून तो भक्तावर कृपा करतो. भेदभाव न करता भगवंत भक्ताला उद्धाराची संधी देत असतो. शरणागत भक्ताचा उद्धार करणे हे परमेश्वराचे ब्रीद असते, तशी त्याची प्रतिज्ञा असते. भगवंत आपले ब्रीद कधी सोडत नाही. ‘रघुनायका मागणे हेचि आता’ या ‘करुणाष्टका’च्या शेवटच्या श्लोकातून भक्त देवाला, तुझ्या ब्रीदासाठी या दीन दासाला उद्धरावे, अशी विनंती करीत आहे.
बदलणारी कुटुंबव्यवस्था आणि सामाजिक परिस्थिती पाहता कुटुंबातील ज्येष्ठांना आनंद, समाधान व सन्मानाने जगता येईल अशी रचना असली पाहिजे. या संकल्पनेतून वनवासी व दुर्बल घटक विविध सेवा प्रकल्प न्यास आणि विश्व हिंदू परिषद यांच्या संयुक्त विद्यमाने ‘आनंदालय’ हा प्रकल्प नाशिकमध्ये उभा राहिला आहे.
केवळ रोग, आजार, विकार नव्हे, तर आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक घटकदेखील आरोग्यावर परिणाम करतात. त्यामुळे नाशिक जिल्ह्यामध्ये केवळ वैद्यकीय सेवा न पुरवता सामाजिक प्रश्नांची उकल लक्षात घेऊन श्री गुरुजी रुग्णालयामार्फत सामाजिक कार्य करण्यात येते. एक सुदृढ, निरामय समाज घडावा यासाठी ही चळवळ सुरू आहे. म्हणूनच नाशिक जिल्हा व परिसरात अल्प दरात उत्तम, दर्जेदार आरोग्यसेवा मिळविण्यासाठी श्री गुरुजी रुग्णालयाचे नाव अग्रक्रमाने घेतले जाते. सर्वसामान्य जनतेला आधार व दिलासा देण्याचे काम येथे सातत्याने करण्यात येते.
कमल ग्रुप्सअंतर्गत जनजागृती ‘पे बॅक टू सोसायटी’ या संकल्पनेतून मुलींना आरोग्य आणि मासिक पाळी याविषयी शाळा-शाळांतून मार्गदर्शन करणार्या डॉ. उन्नती शिंदे हिच्या निःस्वार्थी वृत्तीचा आणि समाज निरोगी ठेवण्याच्या कार्याचा घेतलेला आढावा.
डॉ. अजय हौदे हे सोलापुरातील अक्कलकोट तालुक्यातील दुधनी खेड्यातील अतिशय सामान्य कुटुंबातील होते. अजय यांनी पॉलिमर केमिस्ट्रीमध्ये एम.एस्सी. केले. काही रिसर्च प्रकाशने आणि तीन पेटंट्स मिळाल्यावर आज त्यांच्या नावे 68 पेटंट्स आहेत, ज्याचा उपयोग विविध प्रॉडक्ट्स तयार करण्यात केला गेला. आरोग्य क्षेत्रात ही ‘अजय’ यात्रा निरंतर चालू आहे.
नुकताच मी तीनशे तरुण-तरुणींसोबत हिमालयामधील खेड्यांमध्ये सेवाकुंरच्या माध्यमातून एका सेवा प्रकल्पासाठी प्रवास केला त्या वेळी जाणवले की, भारत अजून जागा आहे. आपल्याला ज्या भारतीय मूल्यांचा अभिमान वाटतो, या काळातही टिकून आहेत. विशेष म्हणजे सेवांकुर हा सेवा उपक्रम गेली आठ वर्षे यशस्वीपणे चालू आहे. त्याचे हे अनुभवकथन मांडताना मला विलक्षण संतोष होत आहे.
गडचिरोली जिल्ह्यातील कुरखेडा तालुक्यातील महाराष्ट्र राज्य ग्रामीण जीवनोन्नती अभियान तथा महाराष्ट्र राज्य आर्थिक ग्रामीण परिवर्तन प्रकल्प यांच्या माध्यमातून 801 महिलांनी एकत्र येऊन 2018 साली ‘इकोवन सेल्फ रीलायंट वुमेन फार्मर्स प्रोड्युसर कंपनी प्रा. लि.’ ची स्थापना केली आहे. या माध्यमातून महिला आत्मनिर्भर झाल्या आहेत. या महिला शेतमाल व गौण वनउपज खरेदी करून त्यावर प्रक्रिया करून विक्रीचे कार्य करत आहेत.
भारतात सुमारे 350, तर महाराष्ट्र राज्यात 47 जनजाती (आदिवासी) बांधवांचे अस्तित्व आहे. हे समाजबांधव मुख्य प्रवाहापासून दूर असले तरी संस्कृती व शेती टिकवून आहेत. डोंगरदर्यांत राहणार्या जनजाती शेतकरी बांधवांच्या (अनुसूचित जमाती) उत्पादनात वाढ व्हावी, जीवनमान उंचवावे यासाठी महाराष्ट्र राज्यात बिरसा मुंडा कृषी क्रांती योजना राबविण्यात येत आहे.
स्वच्छ दूध उत्पादनामध्ये जे महत्त्वाचे घटक आहेत त्यामध्ये दुभत्या जनावरांची योग्य स्वच्छता व आरोग्याची काळजी फार महत्त्वाची आहे. अनेक जनावरांत दगडी, सुप्त अवस्थेतील स्तनदाह, क्षय यामुळे उत्पादित बाधित दूध हे इतर चांगल्या दुधात न मिसळता बाहेर विल्हेवाट लावण्यासोबत नियमित लसीकरण, पशुवैद्यकाकडून तपासणी, आजारी जनावरांची स्वतंत्र व्यवस्था, गोठ्यातील जैव सुरक्षा हे सर्व महत्त्वाचे घटक आहेत. सोबत गोठ्यातील स्वच्छतादेखील महत्त्वाची आहे.
शेती सुलभ करण्यासाठी नवनवीन पर्याय शेतकरी शोधत आहेत; पण पर्यावरणीय व आर्थिकदृष्ट्या शाश्वत शेती पद्धत रूढ करण्याचे प्रयत्न गावगाड्यापासून ते सरकारदरबारी होताना दिसत नाही आणि म्हणून शेतकर्यांनीच यासाठी पुढाकार घ्यायला हवा व आपल्या पंचक्रोशीला साजेसे शाश्वत शेतीचे मॉडेल विकसित करायला हवे. यासाठी स्थानिक परिस्थितीचे म्हणजेच नैसर्गिक घटकांचे भान त्यांना येणे आवश्यक आहे.
हंगेरीतील बुडापेस्ट येथे नुकत्याच पार पडलेल्या चेस ऑलिम्पियाडमध्ये भारताने ऐतिहासिक कामगिरी केली. दोन सांघिक आणि चार वैयक्तिक सुवर्णपदकांची कमाई भारताने या स्पर्धेत केली. या लेखात आपण जाणून घेणार आहोत या स्पर्धेबद्दल तसेच भारताच्या बुद्धिबळातील यशस्वी वाटचालीबद्दल.
पॅरालिम्पिक स्पर्धांमधील गेल्या चार वर्षांच्या कामगिरीकडे पाहिले तर लक्षात येईल, की भारताच्या प्रगतीचा आलेख कायम चढता राहिला आहे. भारताने पॅरिसमध्ये 29 पदके मिळवली. सात सुवर्ण, नऊ रौप्य आणि तेरा कांस्यपदकांचा यामध्ये समावेश आहे. स्पर्धेची पात्रता मिळवणार्या खेळाडूंची संख्याही वाढत आहे. पॅरिसमधील भारताचे हे यश या सर्व सकारात्मक बदलांची नांदी ठरेल, हीच अपेक्षा आहे. तसेच पदकांची आकडेवारी पाहता 2028 च्या लॉस एंजिलिस पॅरालिम्पिकमध्ये आपण पदकांच्या अर्धशतकापर्यंत मजल मारली तरीही आश्चर्य वाटणार नाही.
पॅरिसमधील दिव्यांग खेळाडूंसाठी असलेली पॅरालिम्पिक ही स्पर्धा ऑलिम्पिकइतकीच महत्त्वाची मानली जाते. शारीरिक कमतरतांवर मात करून असामान्य कामगिरी करणारे खेळाडू हा प्रेक्षकांसाठी कौतुकाचा आणि औत्सुक्याचा विषय असतो. ह्या स्पर्धेतील प्रत्येक पदकामागे एक प्रेरणादायी कहाणी असते. दिव्यांगत्व कुणी मुद्दाम मागून घेतलेली गोष्ट नाही. अनेक शारीरिक अडचणींवर हे खेळाडू किती धैर्याने मात करतात हे बघून आपल्याला आपल्या जीवनाकडे बघण्याची नवी दृष्टी मिळू शकते.
ऑलिम्पिक विजेते काही आकाशातून पडत नाहीत, ते घडवावे लागतात आणि हा मार्ग सोपा नसतो. गेली काही वर्षे ‘खेलो इंडिया’अंतर्गत शाळा आणि महाविद्यालयीन मुलांसाठी क्रीडा स्पर्धा आयोजित केल्या जात आहेत. ह्या स्पर्धांमधील विजेत्यांना शिष्यवृत्तीही मिळते. हे नक्कीच स्वागतार्ह आहे.
मिलिंद आणि माझे स्वभाव तसे विरुद्ध तरीदेखील आमची मैत्री अभंग राहिली. कॉलेजजीवनात असल्यापासूनच जेव्हा जेव्हा आम्ही भेटत असू, पूर्ण कपभर चहा न पिता अर्धा कप चहा घेत असू.
समरसतेच्या कामात नुसतं वाहून घेतलं नाही तर समरसता खर्या अर्थाने जगणारे कार्यकर्ते म्हणजे मधुसूदन व्हटकर. भटके-विमुक्त समाजाचे प्रश्न हे सर्वार्थाने वेगळे आणि ती सोडविण्याची कार्यपद्धतीही वेगळी. अशा या भटके-विमुक्तांच्या व्यथा स्वकष्टाने दूर करणार्या मधुकररावांसारख्या देवदुर्लभ कार्यकर्त्यांमुळे ते साध्य झाले.
ज्येष्ठ पत्रकार, चित्रपट समीक्षक आणि लेखिका नीला वसंत उपाध्ये यांचे सोमवार, दि. 7 ऑक्टोबर 2024 रोजी निधन झाले. नीला उपाध्ये यांचे ‘सा. विवेक’शी जिव्हाळ्याचे संबंध होते. त्या ‘वसंततिलका’ नावाने ‘विवेक’मध्येही ललित सदर लिहीत असत. त्यांच्या आठवणींना उजाळा देणारा श्रद्धांजलीपर लेख.
भारतीय मजदूर संघाचे ज्येष्ठ कार्यकर्ते अनंतराव कळंबेळकर यांचे 16 जून 2024 रोजी सकाळी मुंबईत वृद्धापकाळाने निधन झाले. ते 94 वर्षांचे होते.
‘विवेक प्रकाशन’ गेली अनेक वर्षे राष्ट्र व समाजोपयोगी विषयांवर अभ्यासपूर्ण अशी पुस्तके प्रकाशित करीत असतेच. त्याशिवाय मानवाचे आरोग्य व्यवस्थित असेल तर समाज निरोगी राहू शकेल, या भावनेने योगाचार्य मनोज पटवर्धन यांची पुस्तके प्रकाशित केली आहेत. यंदाच्या योग दिनानिमित्त योगाचार्य मनोज पटवर्धन यांचे ‘प्राणायाम - एक अमृतानुभव’ हे पुस्तक प्रकाशित करीत आहे. याच पुस्तकातील ही प्रस्तावना.
‘पुत्र ज्ञानदेवतेचा’ या गौरवग्रंथाच्या रूपाने बाळशास्त्रींच्या कर्तृत्वाचा पट वाचकांसमोर प्रस्तुत होत आहे. संपादक आशुतोष अडोणी यांनी प्रस्तुत ग्रंथाच्या प्रस्तावनेतून बाळशास्त्रींच्या विचारांचे सूत्र आणि चिंतनाची व्यापकता यांचे उत्कृष्ट विवेचन केले आहे.
अमेरिका, इंग्लंड, युरोप अशा प्रसिद्ध देशांवर अनेक प्रवासवर्णने वाचायला मिळतात; पण एक असा देश ज्याबद्दल मी तरी फारशी पुस्तके बघितली नाहीत. ते नाव म्हणजे नायजेरिया. हे नुसतंच प्रवासवर्णन नाही, तर ही लेखकाची एक छोटीशी कहाणी आहे. फारसा नावारूपाला न आलेला असा हा नायजेरिया. लेखक राजेश कापसे यांनी आरोग्य विभागातील नोकरी करून तिथली माणसं, परंपरा, चालीरीती समजून घेऊन हे पुस्तक लिहिले आहे.
"Hindus in Hindu Rashtra" या पुस्तकात काश्मिरी हिंदूंवर झालेला अन्याय, 1995 वक्फ कायदा, शिक्षण क्षेत्रातील घटना दुरुस्तीचा हिंदू शाळांवर झालेला परिणाम, देशात कशा प्रकारे हिंदूंवर अन्याय झाला आहे. याची पुराव्यानिशी मांडणी लेखकांनी केली आहे भारतात हिंदू बहुसंख्याक (तेही विभागलेले) असले, तरी जगात अल्पसंख्याक आहेत. अत्यंत छोट्या पण हिंदूंच्या डोळ्यात अंजन घालणार्या पुस्तकाविषयी...
आद्य सरसंघचालक डॉ. केशव बळीराम हेडगेवार आणि श्रीगुरुजी गोळवलकर या दोन विभूतींनी संघभाव कसा जगला, याचे सखोल चिंतन ज्येष्ठ विचारवंत आणि अभ्यासक रमेश पतंगे यांनी या पुस्तकातून केले आहे.
संस्था हा संघकामाचाच एक भाग आहे, याचे भान नानांनी कधी सोडले नाही. म्हणून मीपणाचा लोभ, सामूहिक निर्णय प्रक्रिया, राष्ट्रभक्तीचा भाव असे सगळे विषय त्यांनी प्रत्येक संस्थेत रुजविले. नानांनी जो उपक्रम हाती घेतला, तो सक्षम कार्यकर्त्यांच्या हाती सोपविला आणि दुसर्या उपक्रमात रममाण झाले.
विनिता तेलंग लिखित लतादीदींनी गायिलेल्या नवरसांवरील गाण्यांच्या रसास्वादाचे पुस्तक… साहित्य, संगीत क्षेत्राची आवड असलेल्यांसाठी खास मेजवानी…
पालावरचं जिणं या पुस्तकातून पद्मश्री गिरीश प्रभुणे यांनी भटके-विमुक्त समाजाचे जीवन समाजापुढे आणले आहे.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
‘केशवार्पण’ हे पुस्तक म्हणजे प्रकल्प चालवणारे कार्यकर्ते आणि लाभार्थी यांच्या भावबंधनाचे अप्रतिम चित्रण आहे. यानिमित्त प्रकल्पाच्या मूळ प्रेरणेचे आणि त्या प्रेरणेला मध्यवर्ती ठेवून कार्य करणार्या कार्यकर्त्यांच्या मनोभावाचे दर्शन झाले आहे. आपल्या आसपास दिसणार्या समस्यांवर शोधलेले उत्तर म्हणजे हे प्रकल्प आहेत. त्यांचे स्वरूप कमी-जास्त असेल, पण त्यामागची भावना उदात्त आहे, हे या पुस्तकातून लक्षात येते.
‘राष्ट्रसाधक’ प्रशिक्षण शिबिर म्हणजे आत्मविकासापासून राष्ट्रभक्तीपर्यंतचा प्रवास आहे व ‘देश हा देव असे माझा... अशी घडावी माझ्या हातून तेजोमय पूजा...’ हे या शिबिराचे ब्रीदवाक्य आहे. हे आगळेवेगळे, नावीन्यपूर्ण शिबिर असून प्रत्येक राष्ट्रभक्तासाठी ही सुवर्णसंधी आहे. हे शिबिर संत ज्ञानेश्वरांची समाधी असलेल्या आळंदी या तेजोमय स्थानी म्हणजेच इंद्रायणीच्या तीरावर डिसेंबर महिन्यात राष्ट्रसाधक शिबिर आयोजित करण्यात येणार आहे. हे शिबिर आध्यात्मिक क्षेत्रातील एक अग्रणी संस्था श्रीसंत मुक्ताई ज्ञानपीठ व विविध सामाजिक आण
आता बास झालं तुझे हे दुबळेपण. तू दुर्गा, काली यांची वारसदार ना? विसरलीस का तुझे तेज, तुझे सत्त्व? आज वेळ आली आहे, स्वत:ची ताकद जोखण्याची, आत्मविश्वास जागवण्याची. हे तरुणी, निश्चय तुलाच करावा लागेल. जोखमीचा विचार तुलाच करावा लागेल. हे करताना मुलांच्या व पुरुषांच्या प्रबोधनाचे कामही आपल्याला हाती घ्यावे लागेल. या नवरात्रीच्या निमित्ताने अष्टभुजांमध्ये युक्त्या-प्रयुक्त्यांची आयुधे घेऊन, मनात आत्मविश्वास जागवून स्व-संरक्षणासाठी सज्ज हो!!
मनुष्यप्राण्यांचे समूहीकरण म्हणजे समाज होय. समाजाची स्वतःची अशी मूल्ये आणि विचार असतात. समाजाच्या या मौलिक गोष्टींचे जर विस्मरण झाले, तर समाजाची अधोगती झाल्याशिवाय राहत नाही आणि समाजाचा एक घटक म्हणून व्यक्तिशः आपलीदेखील अधोगतीकडे वाटचाल सुरू होते. व्यक्तीला जसे मन असते तसे समाजालादेखील मन असते. त्याला समाजाची सदसद्विवेकबुद्धी असे म्हणतात. ही सदसद्विवेकबुद्धी समाज जेव्हा हरवून बसतो तेव्हा त्याची अवस्था अत्यंत वाईट होते. ही अवस्था म्हणजे आजचा हरवलेला महाराष्ट्र आहे. आजचा महाराष्ट्र हा वारसा हरवलेला महाराष्ट्र
श्रीराम मंदिराची उभारणी व घटनेतील 370 कलम रद्द करणे अशा एके काळी अशक्यप्राय वाटणार्या गोष्टी या सरकारने साध्य करून दाखविल्या, जिहादी दहशतवादावर नियंत्रण मिळविले, डाव्या व समाजवादी विचारप्रणालीमुळे दडपल्या गेलेल्या हिंदू इतिहास, परंपरा आणि गौरवस्थाने यांना महत्त्व प्राप्त करून दिले. तसेच गेल्या दहा वर्षांत कोणत्याही अन्य पक्षांनी केली नसतील एवढी विकासकामे या भाजप सरकारच्या काळात झाली. व्यावसायिक सर्वेक्षणापासून बूथ नियोजनापर्यंत सर्वत्र व्यावसायिकता आणली. या सर्व गोष्टी असतानाही व विरोधात पर्याय देण्यासाठी
आजच्या युगात कॉम्प्युटर सिस्टम्सशिवाय उद्योग चालवायची कल्पनाही अशक्य आहे. गेल्या दोन वर्षांत प्रचंड चर्चेत असलेलं एआय तंत्रज्ञान ही ह्याच बिझनेस सिस्टम्स वापराची पुढची पायरी आहे. दुर्दैवाने सगळ्या चर्चेचा रोख हा आता हे तंत्रज्ञान सगळ्या नोकर्या खाणार आणि प्रलय येणार असाच आहे. आज एआयचा उदोउदो बरोबर औद्योगिक उत्पादकता वाढवण्यासाठी ऑटोमेशनने आधीच आणि जास्त जोरात मुसंडी मारली आहे. खरं तर एआय प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्षपणे आपल्या सर्वांच्या आयुष्यात बदल घडवून आणू शकतो. भीतीपोटी विरोध करण्यात किंवा ‘मला काय त्याच
माणसं निघून जातात आयुष्यातून. त्यांची आत्मचरित्रं अमर होतात. पुनःपुन्हा लोक वाचत राहतात. हरवलेलं शोधतात. कधी सापडतं, कधी नाही. प्रकाशाचे कवडसे दिलासादायक असतात. जिथून गोफ विणायला सुरुवात करतात तिथेच तो सुटावा म्हणून एक गाठ असते. ती सोडवता आली की गुंतागुंत होत नाही. आठवणींचा गोफ नक्षीदार असतो, त्यात रमावं.
Vivek saptahik - साप्ताहिक विवेक
लोकमान्यांनी बसवलेल्या गणपतीची नावे कशी बदलत गेली ?
‘हा’ गणपती आहे हिंदू-मुस्लीम ऐक्याचे प्रतीक
…आणि लोकमान्य भावूक झाले
आकर्षक देखावे हे ‘या’ गणेशोत्सव मंडळाचे वैशिष्ट्ये